 |
| źródło: encyklopedia.szczecin.pl |
Lidia Wysocka (ur. 24 czerwca 1916 w Rogaczewie, zm. 2 stycznia 2006 w Warszawie) – polska aktorka, piosenkarka, a także reżyser teatralny. Założycielka, reżyser, kierownik artystyczny i artystka Kabaretu Wagabunda (1956–1968).
Dlaczego zapamiętano ją nie tylko z teatralnych występów?
W 1935 zadebiutowała na srebrnym ekranie główną rolą w filmie Kochaj tylko mnie u boku Witolda Zacharewicza i Kazimierza Junoszy-Stępowskiego. Rok później (1936) ukończyła studia w warszawskim Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. Jej debiut sceniczny nastąpił w Teatrze Polskim w Warszawie w 1936. Z powodzeniem występowała w filmie, teatrze i w radiu, zarówno przedwojennym jak i powojennym - w szerokim wachlarzu tematycznym: od dramatu po farsę.
W czasie drugiej wojny światowej więziona przez Gestapo na Pawiaku jako zakładniczka w ramach hitlerowskiej akcji odwetowej za likwidację przez polskie podziemie agenta niemieckiego wywiadu, Igo Syma (który partnerował jej w Złotej masce). Podobnie jak jej koledzy i koleżanki bojkotowała kontrolowany przez Niemców teatr. Pracowała jako kelnerka (w kawiarni „Na antresoli”). W latach 1940-1944 występowała w warszawskim teatrzyku Na Antresoli. Odmówiła propozycji niemieckich filmowców z UFA. Mimo tej odmowy, jak pisze serwis film.onet.pl: "plotki o jej rzekomym romansie z Adolfem Hitlerem prędko rozeszły się po okupowanej Warszawie. Mówiono, że jest ulubienica Hitlera, który pragnie zrobić z niej międzynarodową gwiazdę. Nieprawdziwe informacje zaszkodziły karierze polskiej aktorki. Po latach wyznała, że nigdy nic nie łączyło ją z Adolfem Hitlerem, a cała sytuacja z domniemanym romansem była wyssana z palca."
Na przełomie lat 1980/1990 występowała na antenie Programu I z felietonami własnego autorstwa Rozmowy o piosence, w których poruszała aktualne tematy kulturalne.
Dlaczego zapamiętano ją nie tylko z teatralnych występów?
W 1935 zadebiutowała na srebrnym ekranie główną rolą w filmie Kochaj tylko mnie u boku Witolda Zacharewicza i Kazimierza Junoszy-Stępowskiego. Rok później (1936) ukończyła studia w warszawskim Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. Jej debiut sceniczny nastąpił w Teatrze Polskim w Warszawie w 1936. Z powodzeniem występowała w filmie, teatrze i w radiu, zarówno przedwojennym jak i powojennym - w szerokim wachlarzu tematycznym: od dramatu po farsę.
W czasie drugiej wojny światowej więziona przez Gestapo na Pawiaku jako zakładniczka w ramach hitlerowskiej akcji odwetowej za likwidację przez polskie podziemie agenta niemieckiego wywiadu, Igo Syma (który partnerował jej w Złotej masce). Podobnie jak jej koledzy i koleżanki bojkotowała kontrolowany przez Niemców teatr. Pracowała jako kelnerka (w kawiarni „Na antresoli”). W latach 1940-1944 występowała w warszawskim teatrzyku Na Antresoli. Odmówiła propozycji niemieckich filmowców z UFA. Mimo tej odmowy, jak pisze serwis film.onet.pl: "plotki o jej rzekomym romansie z Adolfem Hitlerem prędko rozeszły się po okupowanej Warszawie. Mówiono, że jest ulubienica Hitlera, który pragnie zrobić z niej międzynarodową gwiazdę. Nieprawdziwe informacje zaszkodziły karierze polskiej aktorki. Po latach wyznała, że nigdy nic nie łączyło ją z Adolfem Hitlerem, a cała sytuacja z domniemanym romansem była wyssana z palca."
Na przełomie lat 1980/1990 występowała na antenie Programu I z felietonami własnego autorstwa Rozmowy o piosence, w których poruszała aktualne tematy kulturalne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz